“Big Daddy” Wilson Blount is geboren en getogen in Edenton, een klein, arm stadje in North Carolina. Wilson groeit vaderloos op bij zijn moeder en grootmoeder en werkt in tabak en katoen plantages. Op zondagen zingt hij in de kerk, maar van ooit zanger worden was toen absoluut geen sprake. Op zestienjarige leeftijd tekent hij bij het leger en wordt hij in Duitsland gestationeerd. Trouwen was een reden om verlof te krijgen en om terug te kunnen gaan naar de States (en om zijn heimwee-probleem op te lossen). Zijn moeder die ongerust was, stuurt hem na zes weken terug naar Duitsland. Enkele jaren later vindt Wilson er zijn vrouw en gaat hij voor de eerste keer naar een blues optreden. Dit was de muziek die Wilson altijd al gemist had in zijn leven. Het duurde daarna niet lang voordat Wilson zijn eerste nummers begon te schrijven, albums opnam en begon te touren met een eigen band...

Mr. Wilson, je was een verlegen jongen uit Edenton, North Carolina, je vervulde je legerdienst in Duitsland, waar je ook je vrouw vond en waar je ook de blues muziek ontdekte… Een Amerikaan die de blues ontdekt in Duitsland, vertel ons iets over deze ervaring.

Dat klopt… “I found the blues in Germany…” Ik kom uit de States uit een heel klein dorpje Edenton in Noord Carolina. Daar kent men vooral gospel en country, die men hoort van de radio. Dat is de muziek die je daar kunt horen. In Edenton was er géén blues muziek en kon ik dus niet naar blues muziek luisteren. Dat was een gebrek in mijn leven. Ik had toen het geluk om naar het leger te kunnen gaan en werd gestationeerd in Duitsland en mijn (nvdr Duitse) vrouw nam me voor het eerst mee naar een blues concert. Dit was de start en ik besefte dat de muziek die ik toen hoorde “was calling me”… Ik voelde en besefte dat dit mijn muziek was. Dit was mijn éérste ervaring met de blues. Het optreden werd gedaan door een duo: een mondharmonicaspeler en een gitarist… het was een prima set!

Met je muziek, ga je terug naar de roots. Hoe belangrijk zijn de roots voor jou?

Er is een gezegde dat zegt ‘je weet niet waar je naar toe gaat, als je niet weet waar je geweest bent’. Dit geldt ook voor de blues. Blues was mijn leven en om mijn reis te kunnen verder zetten, moet ik alles weten over deze muziek, over de cultuur die er mee te maken heeft, over de manier van leven, om me zelf te kunnen richten naar de toekomst. Blues is momenteel een heel belangrijk deel van mijn leven. Ik kijk regelmatig terug naar het verleden, om te checken of hetgeen ik nu doe past, in mijn tribute aan deze oude stijl van muziek.    

Als we naar de muziek van BDW luisteren, horen we meerdere stijlen: blues, soul, gospel, funk en New Orléans. Wat is jouw muzikale stijl en welke stijl is BDW favoriete stijl?

Wat mijn favoriete stijl is, is moeilijk te zeggen… Ik hou van alle soorten muziek. Ik groeide op met naar country muziek te luisteren op de radio, de muziek waar ik  vandaag nog van hou. Maar, je kan ook niet ontsnappen aan de anderen genres als funk, James Brown en de zwarte muziek uit het Zuiden, waar ik van kom. Wat ik echt het liefst hoor, dat is heel moeilijk om te zeggen…

Je bent een zanger, maar ook een songwriter. In enkele van je songs ben je autobiografisch. In het nummer “Ain’t No Slave” verwijs je naar de Afro-Amerikaanse geschiedenis. Is dit nummer bedoeld als een boodschap?

Ja, deze song die ik schreef was bedoeld als een gedicht dat ik jaren geleden schreef uit respect voor de geschiedenis van de zwarten. De maand februari is in de States de ‘Black History Month’. Dan worden er gedichten en songs geschreven, verhalen verteld, die reflecteren naar deze periode uit de Amerikaanse geschiedenis. De tekst had ik, maar de muziek ontbrak nog. Toen ik op een avond alleen thuis was, met mijn gitaar in de handen, schreef ik muziek die bestond uit heel eenvoudige akkoorden. In feite waren het geen akkoorden, maar heel eenvoudige basisnoten, die uiteindelijk voor dit nummer gediend hebben. Ik blik met mijn muziek graag terug naar deze periode. Als je de aandacht van de mens wil trekken, moet je hen iets kunnen vertellen. Maar, probeer altijd positief te blijven, ook al spreek je over een negatief onderwerp als slavernij. Dit zijn feiten waar we allen uit moeten leren en dit probeer ik ook te doen…       

Ik heb vorig jaar het geluk gehad Eric Bibb te mogen interviewen. Hoe belangrijk is Eric Bibb voor BDW?

Mr. Bibb (er volgt een hartelijk lachje)… Ik zeg het dikwijls en ik zeg het nogmaals: deze man is een held! Deze man is de waarheid. Als we praten over blues, meer specifiek over de akoestische blues en de ‘story tellers’, dan staat Bibb er altijd. Ik ben erg onder de indruk door zijn songs, van zijn stijl en ik leerde heel veel van hem. En… ik mag zeggen dat hij een hele goeie vriend is. Wij werkten samen op enkele albums (nvdr: de songs ”Country Boy” & “Walk A Mile In My Shoes”) en willen deze samenwerking zeker nog verder zetten!

Op jouw website, staat er een uitgebreid overzicht over jouw projecten (‘BDW Electric Project’ feat. Morblus, ‘BDW Band’, ‘BDW Trio’, ‘BDW Acoustic’…) Waarom al deze formats / projecten. Wat is de filosofie die hier achter zit?

Klopt, vanavond doe ik voor het éérst een project met de Italiaanse band “Morblus”. Algemeen hou ik van de muziek in al zijn vormen en stijlen en kan ik er nog steeds niet genoeg van krijgen. Vanavond met “Morblus” en met de geweldige gitarist Roberto Morbioli, heb ik opnieuw de kans om met muzikanten te kunnen samenwerken uit andere delen van de wereld. Dit is geweldig en deze muzikanten geven je een hele portie energie. Weet je, de blues heeft geen kleur, heeft geen landgrenzen, de blues is een gevoel en dit moet je delen! Ik ontdekte de blues in Duitsland en spelen met muzikanten uit Italië, Zweden of Hongarije of… is telkens een leerproces, maar het blijft telkens een geweldige ervaring…  

Wat staat er deze avond op de set list van Meensel Blues? Is di teen standard lijst?

We doen vanavond voor het éérst het ‘Electric Project’. De muzikanten spelen elektrisch en ik zal waarschijnlijk ook even meespelen en me… zeker gaan amuseren. De set list varieert in functie van het project en het publiek. We moeten vandaag als ‘headliner’ er voor zorgen dat er voldoende variatie in zit, zodat de mensen ook eens kunnen dansen. Meestal treden we op met een ‘easy listening’ set, maar vanavond zullen we zeker meer ‘pushy zijn. 

Het is duidelijk dat de verlegenheid verdwenen is en dat je plezier hebt in je muziek. Ga je deze ervaring en je muziek delen daar waar je roots liggen, in Noord Carolina?

In het voorbije jaar had ik de gelegenheid om terug naar de States te gaan met Roberto (Morbioli). Samen met een bassist hebben we opgetreden als trio. Het was fantastisch om terug te zijn in de States en in mijn geboorteplaats! Geweldig…Ik mis mijn twee zussen in de States heel erg, maar ik hou ook heel veel van Europa, de ‘spirit’, hun bijzondere liefde voor de muziek  en alles er rond. Europa en de States zijn verbonden door de muziek. Ik heb slechts twee optredens gedaan in België (nvdr: Blues-Spehre Club – Luik & Banana Peel Club – Ruiselede), maar ik wil zeker heel graag terug komen… 

Zijn er nog dingen die BDW ooit eens wil doen?

Ja, nog lang verder doen waar ik nu mee bezig ben. Blijven optreden, andere muzikanten van over de hele wereld en projecten…

Laatste vraag: geef ons een goede redden waarom we je nieuwe album moeten Kopen? Welke is je favoriete track?

Heel eenvoudig: omdat het een verschrikkelijk goed album is! Tot en met nu is dit album mijn beste album! Ik werkte er op samen met fantastische Zweedse muzikanten (nvdr: Staffan Astner – gitaar, Sven Lindvall – bas, Per Lindvall – drums & Peter Hallström – keys).
Mijn favoriete track? “I Wanna Be Your Man”… maar er zijn er nog!

Thanks a lot Mr. BDW and enjoy the show!! 

Eric Schuurmans

meer foto's

DISCOGRAPHY:

2008: “… Doin’ It Right”
2009: “Love Is The Key”
2011: “Thumb A Ride”
2013: “I’m Your Man”
2014: “Live In Europe - From Bremen To Paris"